۱۰۱

هوا خوب است کاش کسی بود میرفتم باهاش قدمی میزدم ولی کی؟ اطرافیان میگن مرد تو خونه باشه خونه قدرت داره . میگم ای بابا کدوم قدرت ؟ قدرت دست خداست نه مردها. ولی تقصیر ندارن نزدیک ۵۰ سال با مردشون زندگی کردند و حالا که از دست دادن ناراحت می شن . خدابیامرزه پدرم را  . حدود ۲۰ سال پیش از دنیا رفت . ولی هنوز که هنوزاست یادش تو خونه است .

یا یکی دیگه سه سال است شوهرش بر اثر تصادف فوت کرده ولی هنوز میگه غذا میخورم بهم مزه نمیده .

ولی من چی بگم. میگم اینطور راحتتر هستم. اینطور بهتر است.

ولی کاش کسی بود باهاش حرف میزدم . ولی نیست حز این فضای مجازی اینترنت که میتونی بنویسی و کسی بهت کاری نداره . نه حرفی نه سرزنشی و نه ......

یادداشت هایی هم دوستان برام می زارن ولی میدونید با کسی رودررو حرف زدن خیلی فرق داره .

یک دوستی داشتم که استاد دانشگاه هم بود. می شد بگم که هرشب با هم دو ساعتی حرف می زدیم و خیلی راحت همدیگر را درک میکردیم . حدو مرز هم مشخص بود. دو دوست یا دو فامیل یا هر چیزی دیگه . از دوست دخترهاش برام تعریف میکرد و اینکه خیلی کارهاش را من میدونستم و اونها نه . ولی حسن نیتی که تو این دوستی ما داشتیم خوب بود. همدیگر را راهنمایی میکردیم و اگر نه . فقط به حرف همدیگر گوش میکردیم و می دونستیم کسی نیست که حرفمون را قطع کنه یا اینکه مسخره کنه یا سرکوفت بزنه یا هر چیز دیگه ایی .

فقط همیشه بهم میگفت که یادت باشه همکار تو شرکت همکار است . هیچوقت تو خونه حتی برای فقط حرف راهش نده و ازشون حرفی نزن. هیچوقت این حرف را فراموش نمیکنم. راست هم میگفت .

یادش به خیر . امیدوارم هر حا هست موفق باشه . و امیدوارم که زن و بچه اش بهش ملحق شده باشند.