لعنت به اون کسی که عاشقم کرد

لعنت به من  چه ساده دل سپردم

لعنت به من  اگر واسش می مردم

دست من و گرفت و بر دلم کرد

لعنت به اون کسی که عاشقم کرد

یکی بگه که ماه کی بوده ؟

مسبب گناه من کی بوده؟

سهم من از نگاه تو همین بود

عشق تو بدترین قسمت بهترین بود

با دل باد من عاشقم کرد

بین زمین و آسمان ولم کرد

یکی بگه چه جوری شد که این شد

سهم تو اسمان و من زمین شد

می روم ....

می روم اما مرا با اشک همراهی مکن 

بر نخواهم گشت دیگر معذرت خواهی مکن 

من که راضی نیستم ای شمع گریان تر شوی 

کار سختی می کنی از خویش می کاهی، مکن 

صبحدم خاکسترم را با نسیم آغشته کن 

داغ را محصور در بزم شبانگاهی مکن 

آه! امشب آب نه ، آتش گذشته از سرم 

با من آتش گرفته هر چه می خواهی مکن 

پیش پای خویش می خواهی که مدفونم کنی 

در ادای دین خود این قدر کوتاهی مکن

وصیت نامه ....

روز مرگم، هر که شیون کند از دور و برم دور کنید  همه را مســــت و خراب از مــــی انــــگور کنیـــــد  مزد غـسـال مرا سیــــر شــــرابــــــش بدهید  مست مست از همه جا حـــال خرابش بدهید  بر مزارم مــگــذاریــد بـیـــاید واعــــــظ  پـیــر میخانه بخواند غــزلــی از حــــافـــظ  جای تلقــیـن به بالای سرم دف بـــزنیـــد  شاهدی رقص کند جمله شما کـــف بزنید  روز مرگــم وسط سینه من چـــاک زنیـد  اندرون دل مــن یک قـلمه تـاک زنـیـــــــد  روی قــبـــرم بنویـسیــد وفــــادار برفـــت  آن جگر سوخته خسته از این دار برفــــت  وصیت نامه ی وحشی بافقی

ما را بجز خیالت .......

مــــــا را بجز خیالــت، فکــری دگــــر نباشد                                

در هیـــچ سر خــــیـــالی، زین خوبتر نباشد

کی شبــــــروان کویــت آرند ره به سویـــت                               

عکســـی ز شمـــع رویـــت، تا راهبر نباشد

مـــا با خیــــــال رویـــت، منزل در آب و دیده                              

کردیم تــــا کسی را، بر مــــا گــــــذر نباشد

هرگـــــز بدین طراوت، سرو و چـمن نرویــد                               

هرگز بدین حــلاوت، قنــد و شکــر نباشــــد

در کوی عشـــق باشد، جان را خطر اگر چه                  

جایی که عشــق باشد، جان را خطر نباشد

گر با تـــــو بر سرو زر، دارد کســـی نزاعی                              

مــن ترک ســـر بگویــــم، تا دردسر نباشــد

دانــم کــــه آه ما را، باشد بسی اثــرهــــــا                               

لیکن چه ســود وقتی، کز مـــا اثــــر نباشد؟

در خلوتی که عاشـق، بیند جمال جـــانــــان                               

بایــــد که در میـــانه، غیـــــــر از نظــر نباشد

چشمت به غمزه هــــر دم،خون هزار عاشق                  

ریـــزد چنانـــکـه قطعـــــاً کس را خبــر نباشد

از چشم خود ندارد، سلمان طمع که چشمش             

آبـــی زند بر آتـــش، کان بی‌جگر نباشد

"سلمان ساوجی"