۹۲

نمیدونم فیلم دار و ندار اقای ده نمکی را کدوم دوستان می بینند. فیلم بسیاز جالبی است و اگر ما هم اندکی به دور و بر خودم نگاه کنیم خیلیها را می بینیم و حتما نیست که توی یک فیلم اون از طریق تلویزیون باشه. 

شعری که اخر برنامه می خونه غمگین تر از خود فیلم است. فیلم در ظاهر کمدی ولی دلسوز  است. ادمهای ساده ایی که در یک خانه با هم زندگی میکنند و خیلی راحت همه چی را باور میکنند و اگر در ظاهر باور نکنند ولی دلشون میخواد که باور داشته باشند که ادمی با دعا کردن براشون - کارشون درست میشه و خدا دعای اون شخص را قبول میکنه . 

چقدر ساده دل و پاک هستند و چقدر مهربان و دوست داشتنی.  

مادر و قدیمی های فامیل تعریف میکنند که در زمان خودشون هم همینطور بوده. عصرها همسایه ها دور هم بودند و بگو و بخند میکردند و از خوشی ها و ناخوشی های هم خبر داشتند. و حتی اگر می تونستند مشکلات هم را حل میکردند. 

ولی حالا چی؟ تو اپارتمان هایی هستیم که از هم خبر نداریم. نمیدونیم کی کی است و کی نیست؟ 

دل تنگ شدم به خاطر این وضع .. خدا به همه کمک کنه که باز دلها شاد بشه و ...