۸۲

یک بار که برای دیدنش رفته بودم شهر اون و کشور ایشون . خیلی خوش گذشت . بقدری بهم می رسید که فکر میکردم به به چه دنیایی دارم. ولی تمام مدت هم تو فکر بود و هر وقت تلفنش زنگ می زد زودی یا قطع می کرد یا اینکه کمی حرف می زد و با دعوا تلفن را تمام میکرد.

هر موقع میخواستیم غذا بخوریم اول برای من می زاشت میگفت تو بخور.

مخصوصا وقتی ماهی داشتیم.

دل مهربونی داشت ولی به قول خودش با همه مهربون بود و براش شاید فرقی نمیکرد.

خیلی بچه بازی در اوردم الان که به گذشته نگاه میکنم می بینم اصلا منطقی ازدواج نکردم و تمام از دل و قلبم بود.

ولی خوب روزهای خوشی هم بود البته خیلی کم . بعد روزهای سخت و بد شروع شد. با ندارم و ندارم و ندارم. یعنی برای من نداشت. میتونم بگم تو چند سالی که با هم زندگیکردیم یعنی شاید یک سال یا یکسال ونیم که با هم بودیم خریدی نکرد برام. ولی برای خودش خرید میکرد. و یا اینکه اگر من یک دو ریالی خرج اضافه میکردم میگفت ول خرجی نکن.

میدونم تمام تقصیر خودم بود. الان شایداینها را بخونه و بگه نه خیلی کارها برام کرده . ولی نکرد.

حرفی که میزنه میگه کوچ کردن من به خاطر تو بود و به خاطر ازدواج بود. ولی میدونید اگر مردی بهخاطر همسرش کوچ به کشور دیگه میکنه پس باید حسابی به زندگی بچسبه نه به بازی بگیره و به همه بگه که مجرد است.

خدامن را ببخشه .