۵۰

مرغ گرفتار                                                           

شاد باش ای که ز شادی تو من دلشادم

تا تو شادی ز غم هر دو جهان آزادم

لذّت زندگی من همه  خرسندی  توست

به وفایت که وفایت نرود از یادم

اثری  در نگهت  بود که  تا  دیدم   من

به نهانخانه دل عشق تو را جا دادم

من گلی بودم و از جور فلک  خوار شدم

خارم آنسان که به هرسو بدواند بادم

جانب  اهل  وفا دار که من از سر شوق

بهر تو اشک روان  لولو مرجان دادم                                                      

قفسم  تنگ  و دلم از قفسم  تنگ تر است

ز  کجا  می شنود   ناله  من مه .....                                              

آخر این   مرغ  گرفتار  ز  غم  می میرد

نه  دهد  دانه  و  آبم ،‌نه   کند  آزادم                     

روز  تقسیم    ازل   قسمت  هر  کس   دادند

من  در آن   معرکه  بودم،‌ز قلم  افتادم

سهم من ،‌قسمت من ،‌روز ازل عشق تو شد

من هم از قسمت و از نعمت خود دلشادم